Een urn als cadeau

“Als je kind overlijdt, dan ben je klaar. Dan hoeft het allemaal niet meer, daar kom je nooit meer overheen”, dacht Maartje Lute eerder voordat ze zwanger was van haar tweede zoontje Benja. Niet wetende wat hen nog te wachten stond.

Slecht nieuws bij de 20 weken echo

Op de twintig weken echo zagen we al dat er iets niet goed was bij Benja. De verloskundige zag vocht rondom zijn borst, het was niet veel. Verder groeide hij goed, zag alles er prima uit maar ze had geen idee wat het kon zijn. Vele angstige weken vol onderzoeken en ziekenhuisbezoeken volgden. Uiteindelijk dachten ze in het LUMC dat het lymfevocht was dat lekte. Eindelijk een diagnose… Ze hadden hier ervaring mee. Er waren best wel wat behandelmogelijkheden en alle baby’s die dat daar tot dan toe hadden gehad waren gezond naar huis gegaan. We waren enigszins gerustgesteld. De resterende maanden stond ik onder strenge controle en gingen we wekelijks naar het ziekenhuis voor een echo.

Met 35 weken werd Benja gehaald. Het was een flinke baby. Hij werd bij me gelegd maar ik was er niet gerust op. Ik wilde alleen maar dat ze hem mee zouden nemen en ervoor zouden zorgen dat hij oké was. Mike (Benja’s vader) knipte zijn navelstreng door en ze namen hem mee om hem aan de beademing te leggen.

Ze hebben er in twee maanden alles aan gedaan om hem beter te maken, maar wat ze ook probeerden, niks hielp. Hij werd steeds zieker en overleed na twee maanden aan een infectie in de armen van mij en zijn vader. We hebben nooit geweten waarom geen van de behandelingen aansloeg.

Dankbaar dat je bij ons bent geweest

Zoals je je kunt voorstellen is het niet te bevatten als ze je vertellen dat je kind gaat sterven. Maar ondanks het intense verdriet was het een heel liefdevol en bijzonder moment toen Benja bij ons lag en zijn laatste adem uitblies. Toen hij stierf, huilde ik van verdriet maar ook van liefde, dankbaarheid en trots. En dat gevoel is niet meer weggegaan.

Ik dacht dat mijn leven in een nachtmerrie zou veranderen als mijn kind dood zou gaan, maar dat gebeurde niet. Als ik aan Benja dacht, voelde ik zoveel liefde. Ik realiseerde me dat, ook al is je kind dood, je nog steeds evenveel van hem houdt, nog steeds even trots op hem bent en nog steeds zo dankbaar bent dat hij er was. Dat strookte niet met de reacties die ik van mijn omgeving kreeg. Daar werd vooral gefocust op het verdriet, op het verlies en op het sterven zelf. Wat heel logisch is, want ik zou dit ook zo hebben gedaan als het in mijn omgeving gebeurd was. Maar het maakte me verdrietig en ik voelde me alleen in mijn gevoel van liefde en trots. En ik was soms ook wel een beetje bang dat ik gek was geworden, dat ik niet genoeg van hem gehouden had omdat ik niet in een diep zwart gat viel.

Troost en hoop

Ik besloot een tijdschrift te beginnen, een tijdschrift voor ouders van overleden kinderen. Het moest niet alleen maar een verdrietig tijdschrift worden. Het moest een tijdschrift worden waarin alle emoties besproken zouden worden. Zowel het verdriet en het gemis van het verliezen van een kind maar ook de ‘mooie’ kanten, de trots en vooral de liefde. Ik wilde aan alle ouders, die dit meegemaakt hebben en nog mee gaan maken, laten zien dat ze niet alleen zijn. Dat er veel meer mensen zijn die dit hebben meegemaakt én dat hun leven niet per se voorbij hoeft te zijn. Ik ging op zoek naar verhalen die mensen troost en hoop zouden kunnen bieden. Zo kwam ik Harm en zijn mini urn tegen.

Herkenning & passie

Ineens zag ik hem voorbij komen op Facebook. Hij viel me op omdat de meeste dingen die ik tegen kwam in mijn zoektocht vooral om engeltjes, vlindertjes, sterren, bloemen en wolkjes gingen. Wat ook heel mooi is, maar Harm sprong eruit. Een stoere vent in een leren schort die een prachtig houten urntje maakte. Ik stuurde hem gelijk een bericht dat ik hem graag wilde interviewen. Ik kreeg meteen een bericht terug en binnen twee weken zat ik bij hem in zijn achtertuin. We hadden een heel fijn gesprek. Hij vertelde over zijn inspiratie voor de Memories to Keep mini urn. Ik herkende veel in zijn verhaal. Aan alles merkte ik dat dit zijn passie was. Net zoals het tijdschrift mijn passie was geworden. Mensen (toch een beetje) blij maken, hoop en troost bieden, is iets wat we delen. Natuurlijk is het een verdrietig onderwerp, maar er is meer dan verdriet alleen. En dat is iets wat Harm heel mooi naar voren brengt met zijn urn, vind ik. Niet alleen de urn zelf is met heel veel liefde en aandacht gemaakt. Ook de verpakking waarin de urn zit en verstuurd wordt ziet er prachtig uit. Het is echt heel bijzonder als je hem binnen krijgt.

Urn als cadeau

Zo bijzonder dat ik de mini urn heb besteld voor mijn moeder voor haar verjaardag. Het klinkt misschien gek, maar het voelde niet gek om mijn moeder een urn cadeau te geven. Twee maanden nadat Benja overleed (haar kleinkind) stierf haar vader (mijn opa). Ze vond het cadeau prachtig en was er heel blij mee. Het is een ‘lief’ urntje dat je overal neer kan leggen, zonder dat mensen meteen hoeven te weten dat het een urn is, of weten wat er in zit. Je kan er ook in doen wat je maar wil. Het hoeft niet per se as te zijn. Je kunt de urn vasthouden, het voelt prettig aan en nodigt uit om te ‘knuffelen’. Mijn moeder heeft er wat as in gedaan van zowel Benja als van haar vader. Zo zijn ze voor haar gevoel toch een beetje samen.