En dan word je .. een uitvaartverzorger

Ik ben nog steeds een vrij enthousiaste Facebook-gebruiker. Als ik de statistieken moet geloven, dan zegt dat wat over mijn leeftijd. En dan hebben ze nog gelijk ook.

Een van de leuke dingen van Facebook vind ik de herinneringen. “We willen je even herinneren aan wat je deed.. 6 jaar geleden.. 2 jaar geleden.. 10 jaar geleden”. Ik kan er van genieten die mooie momenten weer voorbij te zien komen.

Oriëntatie dag

Zo zag ik deze ochtend dat het al weer twee jaar geleden is dat ik een oriëntatie dag volgde bij Docendo om te kijken of het vak van uitvaartverzorger mij paste.

Een leuke en leerzame dag was het. Een dag met gelijkgestemden. Allemaal mensen die qua werk het roer wilden omgooien. Stuk voor stuk mensen die zelf e.e.a. hadden meegemaakt; die afscheid hadden moeten nemen van een dierbare. En bijna iedereen was door die ervaring anders gaan kijken naar zijn of haar eigen leven.

Een herkenbaar verhaal, ook voor mij. Afscheid moeten nemen van iemand die een zo vanzelfsprekend deel van je leven uitmaakte, dat zet je hele bestaan op z’n kop.

In één keer realiseer je je dat je leven zo afgelopen kan zijn en ga je je afvragen: “Doe ik wel wat ik wil doen met de tijd die me gegund is? Besteed ik mijn kostbare tijd wel aan de dingen die er écht iets toe doen? Aan de mensen die er voor mij echt toe doen? Aan werk dat er echt iets toe doet?”

Uitzichtloos en ondraaglijk lijden

Al een paar jaar leefden we met mijn vader tussen hoop en vrees. De “onschuldige” huidkanker op zijn hoofd leek na een maand van bestralingen overwonnen te zijn, maar niets was minder waar. Maanden en vele behandelingen later was er geen sprake meer van huidkanker maar van tumoren in de hersenen. Uitvalsverschijnselen in benen en armen. Verandering van karakter. Een gevecht dat niet gewonnen kon worden. Een lichaam dat niet meer kon doen wat de geest wilde. Een trotse man die die aftakeling niet wilde meemaken.

Nooit zal ik de avond vergeten dat ik gebeld werd door mijn moeder. Of we wilden komen om mijn vader van de vloer op te tillen. Het bleek niet de eerste keer te zijn. De keren ervoor waren de buurmannen ingeschakeld. Mijn vader wilde niet dat wij dat wisten omdat hij niet afhankelijk wilde worden van zijn kinderen. En toen was daar de dag dat hij dat wel werd. De dag dat we voortaan konden spreken van “uitzichtloos en ondragelijk lijden”.

De dame van de DELA

Ik zie haar nog zitten, de dame van de DELA. Tegenover mijn zus en mij aan onze keukentafel.
We hadden nog geen idee wat er te gebeuren stond. Behalve dan dat ene onvermijdelijke. Nog vier dagen en we zouden geen vader meer hebben.

Sinds de dag dat we mijn vader op de vloer aantroffen, woonden we tijdelijk bij mijn ouders in. Heftige en prachtige dagen. En ook al had mijn vader tot in detail aangegeven wat zijn wensen waren voor zijn afscheid, dit voorbereidend gesprek met de uitvaartverzorgster wilden we niet in zijn bijzijn voeren. Die confrontatie konden we vooral zelf niet aan. Toch hadden we een aantal praktische vragen. En dus zaten we daar aan mijn keukentafel.

De dame van de DELA had alle tijd voor ons. Ze bereidde ons voor op dé dag. Vertelde wat er zou gebeuren. Liep het hele proces chronologisch met ons door. Vertelde ons welke keuzes we allemaal zouden moeten maken en hakte al meteen een flink aantal knopen met ons door.
Wat een rust gaf het ons dat ze ons zo aan de hand meenam.
Ook de dagen erna was ze onze steun en toeverlaat. Onzichtbaar, behalve als we haar nodig hadden.

De dag van het afscheid voelde als een ode aan het leven van mijn vader.
Overweldigd waren we door de drukte. We liepen gigantisch uit de tijd, maar achter de schermen leidde zij alles onverstoorbaar in goede banen.

Die dag is bij mij het zaadje geplant. Het zaadje dat resulteerde in mijn bezoek aan de oriëntatie dag van Docendo een paar jaar later. Het zaadje dat maakt dat ik nu gecertificeerd uitvaartverzorgster ben.

Luisteren, ontzorgen, regelen.. allemaal aspecten die ook bij mijn vorige werkgever naar voren kwamen. Alleen ga ik ze nu toepassen in een branche die veel dichter bij mijn hart ligt. Een branche waar de zingeving voelbaar is. Vanaf januari ga ik beginnen, maar ik zie het al bij mijn collega’s: het is geen makkelijke baan, maar het is wel een heel dankbare baan.

Memories to Keep

Het bijzondere vind ik als je eenmaal je hart gaat volgen, dat er mensen op je pad lijken te komen die net als jij hun dromen najagen. Zo kwam ik in contact met Harm die net Memories to Keep had opgericht en heel gedreven vertelde over zijn passie voor houtbewerking en zijn fascinatie voor de uitvaartwereld. Ik vertelde over de opleiding die ik net gestart was. Nu zijn we een flinke tijd verder en staan zijn LittleWood mini-urnen bij Monuta in Tilburg. We doen eigenlijk niet meer aan het tentoonstellen van producten om niet de verwachting te wekken dat wij zelf die producten kunnen leveren. Voor Memories to Keep hebben we een uitzondering gemaakt. De mooie en warme uitstraling van het hout past perfect bij onze ontvangstruimte.

Persoonlijk vind ik de vorm heel fijn om vast te houden. Op de een of andere manier doet het me denken aan mijn kinderhand vroeger in de warme hand van mijn vader. Het is dan ook slechts een kwestie van tijd voor er bij mij thuis een in de kast komt te staan. Naast de foto van mijn vader. Met een klein parfumflesje met “zijn” luchtje verborgen in zijn binnenste.

Misschien maak ik er wel een foto van voor Facebook. Krijg ik over drie jaar weer zo’n leuke melding van ze: “Weet u nog… “.