Marieke gaf een urn aan haar kinderen

Marieke 1981 – 2021 heeft twee mini urntjes aan haar kinderen gegeven als ‘cadeau’ toen ze wist dat ze niet meer lang zou leven. Marieke is op 29 mei 2021 overleden. Ik, Maartje haar goede vriendin, heb in goed overleg het verhaal van Marieke na haar dood opgeschreven.

Marieke: ‘Sinds 2016 weet ik dat ik kanker heb. Begin 2020 is het voor de derde keer teruggekomen. Toen wisten we vrij snel dat er niets meer aan te doen was. Begin 2021 besloot ik om de laatste chemokuur niet meer aan te gaan. Deze chemokuur zou zes maanden duren en zou, zeer waarschijnlijk niets meer doen, behalve mij heel ziek maken en de tumor – in het beste geval – even niet laten groeien. Ik heb deze beslissing samen met vrienden en familie genomen, ik vond het belangrijk dat ik daar iedereen bij betrok. Ik besloot om de laatste maanden met mijn kinderen en de mensen van wie ik hield door te brengen zonder elke dag naar het ziekenhuis te moeten. Twee van mijn beste vriendinnen hadden net Het Gouden Rouwboek uitgegeven, en – dat klinkt misschien gek – gaf mij veel inspiratie voor mijn eigen uitvaart. Er stonden zoveel mooie verhalen in en zoveel mooie herinneringskunst. Ik heb er eigenlijk met heel veel plezier doorheen gebladerd.

Het hielp mij ook om het soms op een ‘luchtige’ manier (voor zover dat kan) met mijn kinderen over de dood, of mijn dood te hebben. Ze vonden het, uiteraard én volkomen logisch, niet altijd ‘fijn’ om het daarover te hebben. Eigenlijk nooit. Maar ik vond het wel belangrijk om ze bij alles te betrekken en ze er, voor zover dat kan, op ‘voor te bereiden’. Toen mijn dochter (9 jaar) het boek nog maar heel even in had gekeken, wist ze meteen wat ze wilde hebben. De mini urn van Memories to Keep.

‘Mama, deze wil ik hebben voor als jij dood bent. Dan kan daar een beetje as van jou in en dan kan ik nog met je knuffelen. Dan kan ik je meenemen naar bed en onder mijn kussen leggen en vasthouden. Dan ben je toch nog een beetje bij me.’

Maartje: ‘Toen Marieke me dit verhaal vertelde was ik zó ontroerd, dit is precies waarom Harm zijn urnen maakt dacht ik. Ik appte hem direct om het verhaal te vertellen. Harm en ik kennen elkaar al een aantal jaar vanwege zijn artikelen in NEL Magazine (Trots tijdschrift voor ouders van een overleden kind) wat ik maak en we hebben een goede band ontwikkeld. Hij was net zo ontroerd als ik en besloot zonder aarzeling om meteen twee mini urntjes op te sturen als cadeau voor haar kinderen. Een voor haar dochter en één voor haar zoon.

Hij stuurde ze naar mij en ik mocht ze cadeau doen van hem. Natuurlijk was dat een heel verdrietig moment, maar er waren al zoveel verdrietige momenten geweest, dat we daar gek genoeg ook al een beetje aan gewend waren. Het was ook een heel mooi moment. De kinderen vonden de urntjes prachtig, in zo’n speciaal doosje met een aparte sleutel, heel professioneel en bijzonder allemaal.

Na de crematie mochten we de as na een maand ophalen en heb ik, samen met de tante en de partner van Marieke de as heel voorzichtig in de urntjes gedaan. De rest van haar as ging in een andere grotere urn, die begraven kon worden op de natuurbegraafplaats en uiteindelijk op zou lossen in de aarde, zoals Marieke dat graag wilde.

Ik (Maartje) heb een foto gemaakt van het moment dat we de urntjes cadeau deden. Ik krijg een beetje buikpijn als ik ernaar kijk. Buikpijn omdat zij toen al zo goed besefte dat ze haar kinderen zou moeten missen en dat dat idee ondraaglijk is. Maar ik voel ook heel veel liefde en trots. Zo trots op haar hoe ze haar pad is gelopen, hoe ze al die tijd zo positief is gebleven en zo liefdevol voor iedereen om haar heen. Hoe ze op het einde, toen ze eigenlijk niet meer kon, er alles aan deed om nog voor haar kinderen te blijven. Ik weet dat ze er nog is, en dat een klein beetje van haar in de kleine urntjes is die hopelijk elke nacht onder het kussen van haar kinderen liggen.