Niet altijd feest en een roze wolk!

Als ik tegen mensen zeg dat ik kraamverzorgende ben, krijg ik enthousiast te horen: “Oh leuk, altijd feest!” Helaas is dat niet altijd zo. De geboorte van een gezond kindje lijkt vanzelfsprekend, maar dat is het helaas niet.
Het komt voor dat een kindje overlijdt tijdens de zwangerschap, de bevalling of in een kraamweek.

Er zijn dus situaties dat de gezinnen niet op die roze wolk zitten, maar te maken krijgen met intens verdriet. Ik heb het meerdere keren meegemaakt, dat een kindje overleed tijdens de zwangerschap.

Overlijden

De 1^ste keer vond ik het nogal heftig om naar een gezin te moeten gaan, waar een levenloos kindje was gebaard. Wat zou mij te wachten staan? Is het kindje thuis, zijn er nog broertjes en zusjes in het gezin, hoe is de toestand van de ouders?
In mijn opleiding, inmiddels wel al 20 jaar geleden, was hier eigenlijk geen aandacht voor en dus ondersteun je ouders vanuit je eigen ervaringen met het overlijden van mensen en je mensenkennis.

Zorg en rituelen

De waarde van mij als kraamverzorgende, was bij deze gezinnen vooral het steunen en verzorgen van de moeder. Zij had immers wel een “normale” bevalling achter de rug. Nu zat zij in een verdrietige periode waarin ze samen met haar partner, veel moest regelen en moeilijke beslissingen moest nemen.
Ik heb ervaren dat ik daar een grote steun in kon zijn, buiten het ontlasten van dagelijkse huishoudelijke werkzaamheden, heb ik veel gesprekken gevoerd en geholpen met uitvaarten.

Ook de naaste familie heb ik kunnen steunen, door een luisterend oor te bieden en te helpen met het maken van herinneringen en verwerken van verdriet. Voorbeelden hiervan zijn: het maken van afdrukken van handjes en voetjes, bewaren van een haarlokje, muziek uitkiezen, maar ook door tekeningen te maken met oudere kinderen.

Afstand en nabijheid

Ik heb het als moeilijk maar dankbaar werk ervaren. Je moet als professional een gezonde afstand bewaren, om niet meegezogen te worden in het verdriet. Ouders zitten in een emotionele wervelstorm waarbij verschillende emoties elkaar snel kunnen afwisselen: liefde, boosheid, verdriet, machteloosheid en de grote vraag ‘waarom?’

Het is eigenlijk heel intiem om in die kwetsbare periode, als vreemde, zo dichtbij de ouders en hun verdriet te mogen staan. Tijdens het werken bij deze gezinnen thuis lukte het me goed om daarin een gezonde afstand te bewaren, maar als ik thuis kwam had ik het ook wel eens even te kwaad. Ik ben ook maar mens en het pure verdriet van de ouders raakt mij ook.

Bij de gezinnen waar ik gewerkt heb, die hun kindje zijn verloren,  ben ik naar de begrafenis of crematie geweest. De ouders wilden dit, maar ikzelf vond het ook belangrijk als eerbetoon en als een stukje afronding.