Onbezorgd geluk van korte duur

Op vrijdag 25 oktober 2019 kwam mijn droom uit: ik werd moeder van een prachtige dochter Isabel, niet wetende dat ze 7 weken later in mijn armen zou overlijden. Isabel bleek een lieve en rustige baby te zijn die geen genoeg kon krijgen van eindeloos knuffelen. Ze sliep veel en huilde amper, af en toe liet ze haar prachtige grote ogen zien en keek ze vol verwondering de wereld in. Ik glunderde non stop van trots en liefde, ik had een kind op de wereld gezet en ook nog eens het allerliefste mooiste meisje!

Wilhelmina Kinderziekenhuis

Al snel werd duidelijk dat Isabel moeite had met haar ademhaling en het drinken van haar voeding, zorgen maken hoefden we ons niet. Blijkbaar zijn er meer baby’s die hier de eerste dagen moeite mee hebben, maar een week later belanden we met Isabel in het Wilhelmina Kinderziekenhuis. De artsen hadden geen idee wat er met ons meisje aan de hand was en trokken alles uit de kast. Van het ene onderzoek gingen we naar het andere onderzoek, verschillende artsen met ieder hun eigen specialiteit kwamen naar haar kijken, onderzochten haar en namen liters (voor mijn gevoel) bloed af.

Uitslag

Na vier slopende weken van weinig slaap, angst en onzekerheid, een leven dat zich afspeelde in het Wilhelmina Kinderziekenhuis en het Ronald Mc Donaldhuis werd er een eind gemaakt aan de onzekerheid. Isabel bleek een zeldzame aandoening (70 op de 8 miljard?! Ja, hoe dan??) te hebben en al snel werd duidelijk dat de artsen niks voor haar en ons konden betekenen. Er was geen toekomst voor Isabel. Een schok, tranen. Onze wereld stortte in en veranderde voorgoed. We waren op. Hoop had ons al die tijd op de been gehouden, nu was die hoop door een paar woorden weggevaagd. We wilden naar huis… met Isabel. Een aantal dagen later verlieten we het Wilhelmina Kinderziekenhuis met Isabel. In de lift hoorde ik mensen tegen elkaar zeggen: “Kijk wat een mooi meisje en fijn dat ze naar huis gaat”. Ja, ze mocht naar huis… om te sterven.

Thuis

De dagen gleden voorbij maar tegelijkertijd voelde het alsof ze omvlogen. Van de ene emotie belanden we in de andere. Het ene moment was ik ervan overtuigd dat iedereen het mis had en Isabel gewoon zou blijven leven, gelukkig op zou groeien net als alle andere baby’s, hoe kon het ook anders? Ze zag er met haar 3025 gram en een lengte van 51cm uit als een blakende en gezonde baby. Het andere moment besefte ik dat het eindig was en dat we afscheid van haar moesten nemen. In de weken dat we thuis waren dronk Isabel weinig en sliep ze veel. Ze heeft ons oneindig veel liefde gegeven en ons gezin compleet gemaakt. Ik ben heel dankbaar voor deze tijd met haar, en het liet me soms vergeten wat ons te wachten stond, voor eventjes was alles gewoon normaal. Tegelijkertijd was het de meest zware periode uit mijn leven en heeft het me totaal uitgeput, zowel mentaal als geestelijk. Je kind zien aftakelen en wachten op de dood is niet te doen. Ik was continue alert, ik moest en zou er voor haar zijn als het einde daar was.

Dood

Op vrijdag 13 december, zeven weken na de geboorte van Isabel, merkten we dat het niet goed met haar ging. Isabel stopte regelmatig een wat langere tijd met ademhalen om vervolgens weer heel snel te ademen. De huisarts kwam bij ons en ook de kinderthuiszorg kwam kijken hoe het met Isabel en met ons ging. Ze vertelden ons dat het hartje van Isabel erg zwak was en dat de verwachting was dat ze de middag niet zou halen. We wisten dat dit moment zou komen en ik wilde haar dan ook niet meer loslaten. Ik heb de hele dag met Isabel op de bank gelegen en haar continue verteld hoeveel we van haar houden. Ik nam Isabel zelfs mee naar het toilet, bang dat ze ineens zou stoppen met ademen en ik er niet zou zijn. Wederom bleek Isabel een vechtertje te zijn, tot verbazing van onze huisarts lag ze namelijk aan het eind van de middag nog levend en wel op mijn borst. Om 19.00u belde ik met de kinderarts die ons al die tijd had bijgestaan, op haar advies begon ik de tussenpozen van het ademhalen te timen. Ik bleef Isabel maar vertellen hoeveel we van haar houden en hoe trots en gelukkig ze ons maakt, dat ik niet door had dat de timer inmiddels op dertien minuten stond. Dertien minuten lang lag ze stil… doodstil. Daar waar haar leven begon is het ook geëindigd.

Leven na de dood van je kind

Na het overlijden van Isabel werden we overladen met bloemen, kaarten, (goed bedoelde) adviezen (die me soms woest maakten) en onbeschrijflijk waardevolle herinneringen. Het deed me goed en ik vond het fijn te merken dat haar korte leventje niet stilletjes voorbij was gegaan.

Confronterend is het dat voor anderen het leven gewoon doorgaat. Nog regelmatig zit ik huilend in de auto omdat ik een zwangere vrouw heb gezien of een pasgeboren baby. Het maakt me jaloers en boos. Voor mijn gevoel raakt iedereen zwanger en krijgt (gelukkig!) gezonde kinderen. Ik ben ook moeder.. maar ik sta met lege armen. De mensen om mij heen begrijpen dat ik het fijn vind als Isabel haar naam genoemd wordt en er aandacht voor haar is. Dat mijn kind niet meer leeft betekent niet dat ze geen onderdeel is van mijn leven. Voor mij hoort ze er altijd bij. Ik ben dan ook teleurgesteld als iemand haar naam niet noemt of haar naam niet op de kalender staat.

Ontstaan stichting Isabel

Al snel na het overlijden van Isabel werd mij duidelijk dat ik niet de enige ouder ben die teleurstelling voelt als de naam van mijn kind niet genoemd wordt, niet op de kalender staat, of als er niet meer stil wordt gestaan bij het verdriet en gemis, maar vooral ook bij de oneindige liefde en trots.

Ieder jaar weer zullen er extra moeilijke dagen zijn.. Haar geboortedag en sterfdag, Moederdag, mijn verjaardag en alle feestdagen… Allemaal dagen waarop het gemis voor mij extra aanwezig zal zijn. Ieder jaar weer… zal iemand daar dan nog bij stilstaan? Door het besef dat er met mij vele ouders zijn die ook hun kind moeten missen, ontstond het idee voor Stichting Isabel.

Stichting Isabel blijft stilstaan bij het verlies en het gemis van ouders die hun kindje verloren zijn. Niet alleen op de geboortedag of sterfdag van het kindje, maar ook bijvoorbeeld op Moeder- Vaderdag, de feestdagen en de verjaardagen van de ouders. Wij hopen ieder jaar op die dagen te kunnen zorgen voor een lichtpuntje door een passend presentje en persoonlijke boodschap toe te sturen waarmee we een glimlach op de gezichten van de ouders hopen te toveren! Een vlinder, bloemetjes, kaarsjes voor de donkere feestdagen, de mooiste ster, taartjes om de jaardag te vieren, maar ook ballonnen, een gedicht of een krachtbuideltje op de sterfdag.

Met de Stichting probeer ik iets moois te doen voor andere ouders die ook een kindje moeten missen en tevens is het voor mij een manier om Isabel in mijn dagelijks leven te verweven.

Memories to keep

Na het overlijden van Isabel heb ik de Memories to keep LittleWood mini urn besteld waar we een klein deel van haar as in bewaren. We hebben de mini urn een mooi plekje gegeven in huis waar we altijd bloemen voor Isabel hebben staan, samen met een kaarsje en foto. Ik vind het fijn om een mooi plekje ingericht te hebben voor Isabel in onze woonkamer en de mini urn past daar perfect bij. Het is een mooie, kleine, warme urn en lijkt eigenlijk meer op een mooie accessoire. De “grote” urn staat bij haar spulletjes op haar kamer.

Mijn stiefzoon pakt de mini urn vaak als hij aan zijn tafeltje gaat tekenen zodat Isabel gezellig bij hem is. Ook geeft hij de mini urn vaak een kus of vertelt hij een verhaal. Zelf leg ik ook vaak even mijn hand op de mini urn om even dag te zeggen en dan is het heel fijn dat hij warm aanvoelt.

Duizendmaal dank

Na het oprichten van Stichting Isabel heb ik Harm een mail gestuurd om hem te bedanken voor het mooie product dat hij maakt en om hem op de hoogte te brengen van Stichting Isabel. Niet veel later werd ik gebeld door Harm en hebben we een fijn gesprek gehad. Hij vertelde over zijn inspiratie voor de LittleWood mini urn en ik over mijn drijfveer voor Stichting Isabel.

We herkenden veel in elkaars verhalen en het werd al snel duidelijk dat Stichting Isabel goed past in de visie van Memories te Keep. Beiden hopen we af en toe een glimlach op het gezicht van iemand te kunnen toveren door middel van iets tastbaars.

Tijdens het gesprek heeft Harm aangeboden om voor komend jaar een prachtig presentje te ontwerpen en maken voor Stichting Isabel. Deze presentjes zullen wij op de sterfdag van hun kindje versturen naar de ouders die zich hebben aangemeld bij Stichting Isabel. Hiervoor ben ik onbeschrijflijk dankbaar en ik zal met veel trots de presentjes aanvullen zodat we een prachtig, persoonlijk presentje kunnen versturen.