Leven zonder mijn moeder

“Het leven is wat je overkomt terwijl je andere plannen maakt” zong John Lennon lang geleden. Het is een uitspraak die ik sinds het overlijden van mijn moeder pas echt ben gaan begrijpen. Tot haar ziekbed had ik het gevoel dat ik alles kon plannen in mijn leven. Ik had tot die tijd van dichtbij nooit zoiets ingrijpends meegemaakt, waardoor een leven zonder mijn moeder nog nooit in me op was gekomen.

Toen haar lichaam na zes maanden de strijd had opgegeven, voelde ik in één klap een enorme leegte ontstaan. Vanaf dat moment leefde ik in een wereld zonder mijn moeder, het was echt, het was waar, maar zo voelde het niet. Het mocht niet, ze was pas 58 jaar, ze had nog een hele toekomst waar ze naar uit keek en ze had haar kleinkinderen zo graag groot willen zien worden.

Ik besloot maar gewoon te doen wat ik altijd deed

In één klap stond die strijder in mij op die het er niet mee eens was. Haar strijd was gestreden, maar mijn strijd was net begonnen. Het voelde zo terecht dat ik er zo over dacht, dat mijn lieve vriendinnen er ook in mee gingen. Ik was één van de eersten die een ouder verloor en niemand had mij ooit geleerd hoe je dat moest doen: leven met verlies. Ik besloot maar gewoon te doen wat ik altijd deed. En zo pakte ik mijn leven op alsof er niets was veranderd terwijl alles was veranderd.

De zorg en aandacht om mijn moeder verplaatste ik naar mijn vader. Ik kwam zo vaak op bezoek als ik kon om er voor hem te zijn. Ik moest toch ergens naartoe met al die energie! Ik begreep nog niet dat ik puur op zoek was naar afleiding zodat ik maar niet mezelf hoefde te confronteren met mijn rouw. Mijn vader was degene die het initiatief nam om hier verandering in aan te brengen, hij voelde dat het niet klopte. Hij wilde weer de ouder zijn en niet degene voor wie gezorgd werd.

Alsof de grond onder mijn voeten was weggevaagd

Mijn vader was altijd heel open en eerlijk over wat hij wenste voor zichzelf. Hij zou nooit bij de pakken neer gaan zitten en hij zou niet alleen blijven. Ik hoorde hem dat zeggen maar wilde het eigenlijk niet horen. Zo’n vaart zou het toch niet lopen? Dus reageerde ik er nooit echt op en deed ik mijn best te leven zonder mijn moeder. Maar iedere ochtend stond ik op met dat lege gevoel, alsof de grond onder mijn voeten was weggevaagd.

Een jaar lang leek ik het allemaal redelijk aan te kunnen met al mijn onvrede over de situatie en met al mijn verdriet. Die strijd daar was ik bijna trots op, het vulde mijn leegte op. Míjn moeder, daar had niemand aan mogen komen. Ik ging op stap, ging naar mijn werk en deed mijn ding, maar dat je nou zegt ik stond volop in het leven? Nee, dat niet.

Mijn eigen pijn was het enige dat ik kon voelen

Intussen deed mijn vader wat hij duidelijk had aangekondigd: hij zat niet bij de pakken neer. Ongeveer een jaar na het overlijden van mijn moeder ontmoette hij een vrouw met wie hij verder wilde, hij was dolgelukkig. In plaats van blij voor hem te zijn, was mijn eigen pijn het enige dat ik kon voelen. Ik schoot meteen in een vluchtreactie. Het zou zo’n vaart toch niet lopen? Deze dame zou vast niet lang in the picture zijn. Het was de enige gedachte die mij hielp zodat ik niet met mezelf aan de slag zou hoeven. Ik besloot om haar niet te ontmoeten in de hoop dat het vanzelf over zou waaien. Een briljante kop-in-het-zand strategie, al zeg ik het zelf.

Gelukkig kreeg ik in de gaten dat ik iets moest veranderen, dit is niet hoe ik verder wilde. Maar hoe dan wel? Ik vond via via iemand die ervaring had met zulke eigenwijze types als ik. Zij was degene die mij de spiegel voorhield die ik nodig had: ik was nog altijd een strijd aan het voeren tegen de realiteit. Ik hield nog steeds vol dat mijn moeder niet had mogen gaan en dat weerhield mij er volledig van om verder te gaan met mijn leven. Het was tijd om de strijdbijl te begraven en de leegte onder ogen te komen. Wie was ik om te zeggen dat het niet had mogen gebeuren?

Mijn moeder herinneren en blijven koesteren

Het leven zoals het was, zou nooit meer terugkomen en het was tijd om me daarbij neer te leggen. Ik leerde dat ik mijn herinneringen mocht koesteren en dat ik altijd mocht blijven praten over mijn moeder. Het voelde als een tweede afscheid maar tegelijk voelde ik me enorm rijk om alles wat ze mij heeft gegeven. We willen onze dierbaren altijd blijven herinneren en een stukje van ze meenemen in de rest van ons leven. Een LittleWood mini urn kan hier een enorm waardevolle rol in spelen, het is een prachtige manier om een deel van je dierbare bij je te houden.

Wat mij ook enorm heeft geholpen, was de wil om blij voor mijn vader te zijn. Na een paar maanden koos ik ervoor om ondanks mijn pijn zijn nieuwe partner te ontmoeten en haar ook in mijn hart te sluiten. Ik wilde toch óók verder en niet blijven hangen in het verleden? Het nieuwe hoofdstuk in het leven van mijn vader gaf mij de gelegenheid om mezelf beter te leren kennen. Al die opgekropte boosheid was er anders misschien niet eens uitgekomen. Hoelang was ik anders blijven strijden? Gelukkig zullen we het nooit weten.

Alleen door haar overlijden heb ik uiteindelijk mijn levensmissie gevonden

We weten niet wat het leven voor ons in petto heeft en dat is maar goed ook. Alles wat ik mee heb mogen maken, heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben en daar ben ik enorm dankbaar voor. Wat het einde van mijn moeders leven was, werd voor mij het begin van een nieuw leven. Nooit eerder werd ik zo met mezelf geconfronteerd. Ik werd gedwongen om mezelf beter te leren kennen en alleen door haar overlijden heb ik uiteindelijk mijn levensmissie gevonden.

Wanneer we nog volop de pijn van de rouw voelen, willen we nog niets weten van de betekenis die ons verlies ons kan geven. Maar vroeg of laat, wanneer de rouw voldoende ruimte heeft gekregen, kunnen we ook de goede dingen vinden in ons verlies. Dingen die we nooit hadden kunnen voorzien of voorspellen. Dingen waardoor we kunnen zeggen dat het misschien maar beter is dat het leven ons overkomt.