Rouwcoach met inzet van paarden

Mijn eerste eigen paardje

Als kind had ik een eigen paard, Fiury. Samen met mijn zus en een vriendin hadden wij daar een heerlijke tijd. Ik was graag buiten en Fiury was mijn maatje, mijn steun en toeverlaat. Bij hem kon ik alles kwijt en gewoon mijzelf zijn.
Op een dag was hij weg. Verkocht…

Ik denk dat dit mijn eerste grote en bewuste verlieservaring is geweest. Het heeft een enorme impact gehad, al realiseerde ik mij dat toen nog niet. Bij ons thuis werd niet gesproken over gevoelens of emoties. Ik denk dat mijn ouders dat zelf ook niet deden of konden, of niet geleerd hadden misschien. Dus praatte ik ook niet en toonde geen emoties.

Opeenstapeling van verlies

Een paar jaar na het verlies van mijn paard, gingen kort op elkaar 5 verschillende jongen mensen dood die ik kende. Jongelui van ongeveer mijn leeftijd, ik was toen 17, 18 jaar. Het was een onzekere en nare periode waarin ik mij erg eenzaam voelde, maar ook bang: “Hoe kon dit gebeuren?”, “Waarom?”, “Ben ik de volgende?” En opnieuw kon ik mijn gevoel niet kwijt. Ik ging op slot.

Ik ging samenwonen en leefde een gewoon en prima leven, dacht ik. Hoewel ik altijd wel ergens een leegte voelde. Een gemis. Ik was wat down, nooit echt blij. “Zou ik depressief zijn?”, heb ik regelmatig gedacht. Nee, ik kon heus wel genieten van een eerste sneeuwklokje of de regenboog. Ik begreep het niet en ging door met mijn leven.

De relatie met mijn moeder verslechterde. Er gebeurde rare en nare dingen. Het heeft ons helemaal uit elkaar gedreven. En zo verloor ik ook mijn moeder. Een proces wat achteraf al begon in mijn pubertijd. Pas jaren en jaren later hoorde ik dat mijn moeder ziek was. Ze is gediagnosticeerd met een bipolaire stoornis. Dat is de reden dat zij niet meer kon geven dan zij gaf. Ze is ziek en kan daar niets aan doen.

Een grote doorbraak, dankzij paarden

Op een dag deelde ik mijn lege gevoel met mijn zus en zo kwamen wij op het verlies van Fiury. Ineens leek het alsof er iets doorbrak. Tranen rolde over mijn wangen. De pijn en het verdriet wat bijna 25 jaar had vastgezeten brak open. Ik was helemaal in de war en overdonderd door mijn eigen emoties. Het voelde zo zwaar en zo groot, daar kon en wilde ik niet meer omheen.
Ik besloot zelf een coachtraject in te gaan, want dit wilde ik verder onderzoeken. En daarbij had ik advies en steun nodig. Ik koos voor een traject mét paarden. Ik ging ook lezen en leren over verlies en rouw. Wat een herkenning en erkenning vond ik toen! En wauw!! Wat een impact hadden de paarden op mij. Het buitenzijn met de paarden, letterlijk met de voeten in de aarde en ervaren met heel mijn lijf, heeft mij zoveel gebracht.
Mijn hart en mijn leven werd lichter toen ik kon rouwen. Ik was ‘vergeten’ hoe het voelde om écht verdrietig en écht blij te zijn. Om gewoon mijzelf te zijn.

Toen wist ik het: ‘Dit is het, dit is wat ik wil doen.’  En zo besloot ik om samen met paarden mensen te coachen die vastzitten in hun rouwproces. Want ik geloof in de kracht van paarden én dat iedereen zijn verlies kan overleven. Want waar rouw is, is liefde. Altijd.

Met lieve groet,

Gabry de Veld