Sterven zonder afscheid

Het is de dag voor Moederdag, mei 2015, wanneer wij een etentje hebben in Noordwijk met de hele familie voor opa’s verjaardag. De vader van mijn man is het jaar ervoor overleden en op deze manier willen we hem herdenken en deze dag niet zomaar voorbij laten gaan. Het is een hele gezellige avond en na afscheid te hebben genomen van de familie rijden we met het gezin terug naar Brabant. Gelukkig en tevreden.

Geen alarmbellen

De volgende dag wordt mijn man ziek. Maagklachten, misselijk en overgeven, maar geen klachten waarbij voor mij alarmbellen zouden moeten afgaan.

Het is Moederdag en mijn eigen moeder komt met haar vriend Formule 1 kijken en eten.

Ik ben teleurgesteld dat Wil ziek is op deze dag.

Rond het avondeten verschijnt hij toch ineens beneden en drinkt een glas rode wijn. Niet lang daarna voelt hij zich toch weer slecht en trekt zich terug in de slaapkamer.

Die nacht is hij erg onrustig en loopt meerdere keren op en neer naar de wc, maar nog steeds niets alarmerends. Wel vraag ik nog drie keer of ik een dokter moet bellen, maar hij vindt dit niet nodig. Dan vallen we allebei in slaap.

Die ochtend vertrekken de kinderen naar school en ik rommel wat in huis. Tussendoor vraag ik hem een paar keer hoe het gaat. Hij geeft aan dat het wel weer over zal gaan en hij slaapt vervolgens veel.

Rond half drie loop ik voor de vierde keer naar boven. Wanneer ik de deur open van onze slaapkamer, ligt mijn man achterover op mijn kant van het bed en ik zie meteen dat het mis is.

Dood zonder afscheid

Paniek!

Ik ren de trap af om een telefoon te halen en ik bel meteen al 112, terwijl ik de voordeur open gooi met het betreden van de trap naar boven.

Ik trek mijn liefste van het bed en begin meteen met de reanimatie. De centralist probeert me ondertussen moed in te spreken. Via het open raam hoor ik de sirenes van de ambulances al aankomen, maar het lijkt een eeuwigheid te duren, voordat ik de politieman hoor die de reanimatie van mij overneemt. Binnen korte tijd heb ik zo’n twaalf man in huis.

Zo’n drie kwartier later hoor ik alle hulpverleners de trap af komen lopen en wanneer ze mijn woonkamer binnen komen, weet ik al wat zij zullen gaan zeggen. Ik wil het niet horen… Mijn Wil, mijn man en de liefde van mijn leven is dood. Overleden zonder afscheid te nemen.

Ik bedenk me meteen hoe ik dit verschrikkelijke nieuws aan de kinderen moet gaan vertellen.

Het kan nog erger

Die week is het een drukte van jewelste. Het regelen van de crematie is gecompliceerd vanwege Hemelvaart en we krijgen veel bezoek.

Verdriet, wanhoop, ongeloof en vertwijfeling wisselen elkaar af. Ik weet me geen raad met deze situatie.

Op donderdag is het laatste afscheid in het rouwcentrum. Wil zijn moeder ziet er slecht uit en voelt zich nog slechter. In eerste instantie wijten we het aan het verlies van haar zoon, maar uiteindelijk wordt er toch besloten om haar in het ziekenhuis te laten onderzoeken.

Het valt mee en even later brengen mijn zwager en schoonzus haar naar de hotelkamer. De schoonfamilie hebben we allemaal vanwege de (woon)afstand ondergebracht in hotels in de omgeving, dus nu kan ze even rust pakken. Wij drinken met de rest een flinke borrel. De dag erna zal de dienst en crematie zijn, dus we hebben afgesproken dat iedereen op tijd naar huis gaat die avond.

Ik blijf achter met mijn kinderen en onze beste vrienden en we luisteren nog wat muziek, wanneer er een app van mijn zwager binnenkomt.

“Oma wordt gereanimeerd, ambulance ter plaatse, kom snel!”

In eerste instantie word ik boos en besef ik niet wat ik lees. Na een kwartier slaat het om in ongeloof, wanneer blijkt dat oma ook plotseling is overleden. De dag voor haar zoons crematie.

Schrijven helpt in rouw

Alsof het sterven van je man en schoonmoeder nog niet genoeg is, blijken er later ook nog gigantische schulden naar boven te komen. Vanuit de BV van mijn man.

Totaal onverwacht gaat je leven van gelukkig en tevreden naar diep ongelukkig en wanhopig.

Daarnaast heb ik dat jaar ongeveer nog tien begrafenissen. Dan rijst toch de vraag.

Kun je ooit nog gelukkig worden of zelfs oprecht lachen?

Nu vijf jaar later ben ik nog steeds bezig met de financiële afwikkelingen en weet ik nog steeds niet hoe mijn toekomst er in dit opzicht uit zal zien.

Het heeft invloed op je hele wezen. Angsten, burn-out en depressie zijn me niet vreemd in de jaren erna. Om enigszins inzicht te krijgen in mijn eigen proces, volg ik cursus na cursus als een soort van bezigheidstherapie en besluit uiteindelijk om mijn ervaringen en gevoelens op te schrijven. Dit heeft geresulteerd in het uitgeven van mijn eigen boek. Het is zeker mijn eigen therapie geweest. Het schrijven is tot op de dag van vandaag een enorme uitlaatklep om emoties te kunnen plaatsen.

Ongeveer een jaar na het overlijden gebeurt er iets dat ik me op dat moment totaal niet had kunnen voorstellen. Ik word opnieuw verliefd en inmiddels zijn deze man en ik ook alweer vier jaar samen. Hij steunt me in alles en heeft een goede band met mijn kinderen. Het antwoord op de vraag: “Kun je na dit grote onverwachte verlies ooit weer gelukkig worden en oprecht lachen?”, kan ik dan ook volmondig met ja beantwoorden.

Zo zie je maar; ook achter hele hoge bergen schijnt toch altijd ook de zon.

Iets anders dan anderen

Vijf jaar lang hebben we mijn man in zijn zwarte urn in een vaas gehad die we hebben gekocht in een tuincentrum. Een goed alternatief voor de urnen die wij absoluut afschuwelijk vinden. Niemand weet dat zijn as daarin zit, maar uiteindelijk wilden wij een gedeelte uitstrooien en waren we aan het zoeken naar een definitievere oplossing.

Een vriendin van mij wees mij op de site van ‘Memories to keep’ en ik was meteen verkocht.

Ik heb hem diezelfde dag besteld en ben er zo ontzettend blij mee. Het hout voelt fijn aan, ziet er niet uit als een urn en je kunt hem fijn vasthouden. Het formaat is perfect.

Het is robuust en zeker niet ‘kitsch’. Hij heeft nu een definitieve plek. Uiteraard in ons hart en in zijn mini urn van Memories to keep!

Onze dank is groot!