Een bewaardoosje voor de herinneringen aan mijn vader

Mijn vader werd in 2008 tijdens de Paasdagen ziek, de huisarts kwam en constateerde een longontsteking. Omdat hij ook hartpatiënt was, werd hij ingestuurd naar het ziekenhuis voor een röntgenfoto en verder onderzoek. Hieruit bleek dat hij een onverklaarbare dubbele longontsteking had die niet reageerde op antibiotica. Na vele suggesties van diverse artsen, waardoor de longontsteking kon zijn ontstaan, was er één arts die bedacht dat het misschien Q-koorts kon zijn. En dat bleek het te zijn. Heel bijzonder, want in de buurt waren geen schapen en of geitenboerderijen die de Q-koorts bij het lammeren konden verspreiden.

Beter worden kon niet meer

De behandeling met antibiotica werd aangepast maar bracht geen verbetering. Uiteindelijk was het ademen voor hem zo moeilijk dat hij in een kunstmatige slaap gebracht is en werd beademd. Na 5 dagen op de intensive care was er geen verbetering, eerder ging het steeds slechter met hem. Zijn longen konden de zuurstof van de beademing niet meer opnemen en uiteindelijk is er na overleg met een intensivist, mijn moeder en mij en mijn echtgenoot besloten om te stoppen met de beademing omdat het een uitzichtloze situatie was voor mijn vader. Beter worden kon niet meer.

Op 2 juni, nota bene mijn moeders verjaardag, is ‘s avonds om 21.00 uur de beademing gestopt en om 21.15 uur is mijn allerliefste papa overleden.

Een eindeloze strijd naar erkenning

Hierna hebben we ruim 10 jaar strijd geleverd met de regering die heel veel steken heeft laten vallen betreft het enten en ingrijpen betreft alles rondom de Q-koorts en de vele patiënten die deze ziekte gekregen hebben. En uiteindelijk was daar minister Bruno Bruins die de taak op zich heeft genomen om onderzoek te doen om uiteindelijk de Q-koortspatiënten en nabestaanden tegemoet te komen. Dit voelde goed, mijn papa kreeg ik hiermee niet terug, maar het was wel een stukje erkenning en een vergoeding voor het leed wat onze familie is aangedaan.

Een blijvende bestemming voor mijn liefde

Mijn vader is na zijn overlijden gecremeerd en zijn as is volgens zijn wens over zee uitgestrooid.
Thuis heb ik een mooi doosje met dierbare voorwerpen in een kastje staan.

Totdat ik op Facebook Memories to keep tegenkwam met hun prachtige houten mini urnen. Maar wat zou ik daar in moeten doen, er was geen as meer. Bij het zoeken tussen de dierbare voorwerpen, vond ik een haarlok, die afgeknipt is, toen hij heel klein was en een mini medaillon met een fotootje erin van mijn vader op de leeftijd wanneer deze haarlok afgeknipt is.

Toen wist ik het! Deze gaan beide in de mooie houten urn, dus deze werd besteld bij Memories to keep en toen deze thuisbezorgd werd kwamen de emoties. Eindelijk kon ik iets van mijn vader heel dicht bij me houden en bewaren. Ik heb geheel alleen de haarlok en het medaillon in de urn geplaatst en deze staat nu in de kamer op de kast. Soms houd ik hem vast en denk aan de mooie tijd die ik met mijn vader gehad heb.

Harm, Memories to keep, dank je wel voor deze mooie urn waar de herinneringen voor altijd in bewaard kunnen blijven.

Met vriendelijke groet,

Marja