Van bloemencollage naar mini urn: een reis met betekenis

—

Een klap. Ongenadig hard. Een tweede, snel er achteraan. Dan… stilte.
Verwarring, gekruip en gekreun.
Zo stel ik me voor hoe het was, nadat mijn schoonouders van de trap vielen.

—

Het was een leuke zondagavond. Mijn vriend, onze twee dochters en ik kwamen thuis na een gezellig feestje. De zoon van een vriendin had zijn zestiende verjaardag gevierd. De gezelligheid galmde nog na in mijn hoofd.

Thuis ging ik meteen met de meiden naar boven om te gaan slapen. Mijn vriend hoorde ik beneden praten met iemand. Zijn vader voelde zich al weken slecht. Heel soms belde zijn moeder als ze het even niet meer wist.

Hij kwam gehaast naar boven: “Ik ga even naar pa en ma, want ze zijn gevallen.” Zijn vader had zwak geklonken aan de telefoon. Mijn hart sloeg over. Gevallen? Ik dacht meteen het ergste. Hoe was het met mijn schoonmoeder? Hij had geen details, maar liet snel iets weten.

Minuten voelden als uren.

Een onverwachte wending
Al snel bleek dat het helemaal mis was. Mijn vriend trof zijn vader aan, met een zwaar bebloed hoofd, hangend in een stoel. Hij wist niet hoe lang ze onderaan de trap hadden gelegen. Zijn moeder lag er nog, in een onprettige houding. Snel belde hij zijn broer en 112.

Mijn schoonvader mompelde iets over de val. Hij had achter haar gelopen op de trap.
Twee ambulances namen hen mee naar het ziekenhuis. Mijn schoonmoeder vroeg zich verward af wie die mannen waren.

Mijn schoonmoeder brachten ze in een kunstmatige coma. Ze bleek getroffen door een hersenbloeding. Alsof dat nog niet genoeg was; mijn schoonvader had een gebroken nekwervel, een hersenschudding en een extreem dikke hand. Toen ik hem zag, was zijn blik leeg. Geen besef van wat er allemaal gebeurde. Laat staan van wat er nog zou komen.

Na enkele uren tussen hoop en vrees bleek dat mijn schoonmoeder niet meer bij zou komen. We waren in shock. Hoe gingen we dit aan de kinderen vertellen? De allerleukste oma, die altijd klaarstond en voor wie niks te gek was, ging hen verlaten. De week ervoor was ze nog op mijn verjaardag, feestelijk gekleed, in opperbeste stemming vrolijk babbelend met iedereen, zoals altijd.

In de avond namen we afscheid.

Een uitvaart met bloemenzee
Mijn schoonvader was door een delier nauwelijks in staat om mee te denken bij het regelen van het afscheid. Af en toe gaf hij een flard belangrijke informatie. Zo moest er ergens een ‘briefje’ liggen met uitvaartwensen. Mijn schoonzus en ik gingen zoeken en vonden het. Een post-it waarop stond: een kruis van wilde takken met ranonkels, eenvoudige kist, niet bezuinigen op eten en drinken.

Het afscheid was warm en liefdevol. De kerk zat vol met familie, vrienden en kennissen van heinde en verre. ‘Haar’ koor zong voor haar. Mijn vriend, zijn broer, familieleden, vrienden, mijn schoonzus en ik hielden lieve praatjes. Een roze bloemenzee vulde het altaar.

Mijn schoonvader keek toe vanuit zijn rolstoel, bont en blauw, in pak, met een nekbrace om. Zijn ogen stonden glazig door het delier.

Hij was er. Maar toch niet.

Droogbloemen, nog geen mini urn

Na de crematie en een drukke borrel zaten we ’s avonds thuis compleet opgebrand tussen bloemstukken, kransen en gevulde vazen. Onze jongste dochter wist niet of ze moest huilen of lachen.

Ineens had ik een idee.

Wat als ik nu van de bloemstukken wat bloemen en blaadjes pluk en die droog tussen een stapel tijdschriften. Dan maak ik daar een collage van; een symbolische herinnering aan het afscheid. Want ik dacht toen: ik heb toch niks met een urn.

Maar het lukte me niet. Weken, maanden, zelfs twee jaren verstreken. Keurig gedroogde bloemen, geschept papier en een lijst, alles lag klaar, maar ik kon er niet aan beginnen.

Tot op de dag dat ze twee jaar dood was. Ineens ging het vanzelf en in een mum van tijd was de bloemencollage klaar. Tranen stroomden over mijn wangen. Dit was blijkbaar mijn manier om rouw te verwerken: via mijn handen. Het werd een eenvoudige creatie met, voor mij persoonlijk, grote betekenis.

Een mini urn voor thuis

Door deze verlichtende ervaring durfde ik ook weer aan het kokertje met as te denken. Het grootste deel van de as was twee jaar geleden al uitgestrooid door mijn schoonvader, maar mijn vriend en mijn zwager hadden allebei nog wat mee naar huis gekregen. Voor ‘je weet maar nooit’.

Het onderwerp urn kwam weer ter sprake door de bloemencollage. Mijn vriend was er nu ook klaar voor om een blijvende herinnering voor zijn moeder te zoeken. Hij wilde iets moois dat niet op een urn leek, maar waar de as wel in kon. Een smaakvolle mini urn voor thuis die in het interieur zou opgaan. Ondertussen was ik van gedachten veranderd en vond een bescheiden urntje toch ook wel een mooi idee.

Tijdens onze zoektocht ontdekten we een essenhouten mini urn in de vorm van een vaasje. Vrouwelijk en verfijnd. Er zat een bosje roze droogbloemetjes bij. Mijn schoonmoeder was een bloemenmens.

Het lieflijke vaasje zat in een prachtige doos.
We maakten van het uitpakken en het vullen een speciaal moment met ons gezin. Het vullen ging makkelijk, via een opening aan de onderkant. De ‘Little Vase’ zoals de mini urn heet, kreeg een plaatsje in een open kast bij onze eettafel. Ik voegde er zelf nog een fuchsia droogbloemetje aan toe, zette er een foto van mijn schoonmoeder en een waxinelichtje bij.

Zonder zwaarte, maar mooi en fleurig. Precies zoals mijn schoonmoeder was.

Ilse